ရယ္စရာ၊ရႊင္စရာ ~ ကိုေထြး(နည္းပညာ)

ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့ အစ္ကိုေတြအစ္မေတြ အားလံုး ဟာသေလးေတြ ဖတ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ.....။

ျဖစ္ရမယ္
မ်က္နွာမသာမယာျဖင့္ ကိုခ်ဴခ်ာ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။
ဦးေလးျဖစ္သူက ။ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ခ်ဴခ်ာ
ခ်ဴခ်ာ ။ ေရးကူးသင္တန္းက ထုတ္ခံရလို႔ဗ်
ဦးေလး ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ
ခ်ဴခ်ာ ။ ေရကန္ထဲ ရႈးေပါက္မိလို႔ဗ်
ဦးေလး ။ ေဟ…သူမ်ားေတြလည္း ဒီလုိပဲ မသိမသာေလး ေပါက္ေနၾကတာေလ
ခ်ဴခ်ာ ။ အဟီး……ကၽြန္ေတာ္က ဒိုင္ဗင္စင္ေပၚကေန တက္ေပါက္မိလို႔ပါ။
…………………..

ပါေတာ့ ပါသြားတယ္
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ေနာက္က်မွ ေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏။ ထိုအခါ အလြန္စိုးရိမ္ တက္ေသာ ဆရာက
ဆရာ ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းေနာက္က်တာလဲ
ေက်ာင္းသား ။ လမ္းမွာ ရိုက္လုတာ ခံရလို႔ပါ ဆရာ
ဆရာ ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလကြာ…..ဒါနဲ႔ ဘာေတြမ်ား ပါသြားေသးလဲ
ေက်ာင္းသား ။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္စာေတြေတာ့ ပါသြားတယ္္ ဆရာ

…………………..
မွတ္သားေလာက္တယ္
သူငယ္ခ်င္း မင္း…..ဘယ္ၿမိဳ႕ကမယ္ ၊ ဘယ္တိုင္းကမယ္ ၊ မယ္ဗမာ ၊ မယ္ကမာၻတို႔ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား
ေအး…ၾကားဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ
ငါမေန႔က လမ္းမွာ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေတြ႔လို႔ စကားလိုက္ေျပာရင္းနဲ႔ နာမည္ေမးလုိက္ေတာ့ သူဘာမယ္ဆိုတာ ေျပာျပတယ္ကြ။ မင္း..သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဟုတ္လားကြ….” ဘာမယ္တဲ့တုန္း ”
” ပါးက်ိဳးမယ္ ” တဲ့
………………….
ကိုထံုႏွင့္ၾကက္တူေ႐ြး
သူစီးရမယ့္ ေလယာဥ္ထိုင္ခံုေနရာကုိေရာက္ေတာ့ ကုိထံုတေယာက္ ေတာ္ေတာ္အ့ံၾသသြားတယ္။
သူ႔ေဘးကပ္လ်က္ခံုမွာ ၾကက္တူေရြးတေကာင္ ထိုင္ေနတာကုိး…
ဒီလိုနဲ႔ေလယာဥ္ထြက္လာလို႔မၾကာခင္မွာဘဲ အစားအေသာက္ေတြ စတင္ေကြၽးေမြးေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေလးက ေမးလာတယ္…
“အစာမစားမီ ဘာမ်ား ေသာက္ခ်င္ပါသလဲရွင္”
ကုိထံုက… “ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေပးပါ” လို႔ မွာတယ္။
ၾကက္တူေရြးက…”ငါ့ အတြက္ ဝီစကီတစ္ခြက္ေပးစမ္း ေကာင္မ…ၾကားလား”…တ့ဲ။
ေလယာဥ္မယ္လည္း အ့ံၾသသြားေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဝီစကီတစ္ခြက္ယူလာေပးတယ္၊ ေကာ္ဖီကေတာ့ ေမ့ျပီး ပါမလာဘူး။
ခဏေနေတာ့ ၾကက္တူေရြးက ထပ္မွာျပန္တယ္…”ဝီစကီတခြက္ ထပ္ယူေပးစမ္း…ေသာက္ရူးမေလး”………..
ေလယာဥ္မယ္ ေဒါသနဲနဲထြက္ျပီးမ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္လို႔ ဝီစကီတစ္ခြက္ထပ္ယူလာေပးျပန္တယ္။
ဒီတခါလည္း ေကာ္ဖီက ပါမလာျပန္ဘူး…….
ကုိထံုလည္း ၾကက္တူေရြးလမ္းစဥ္လိုက္ျပီးမွာမွရမယ္လို႔ ေတြးျပီး……
“ငါ့ေကာ္ဖီကုိျမန္ျမန္သြားယူစမ္း ဝက္မေလး၊ မဟုတ္ရင္ နင့္ကုိ ကန္မိေတာ့မယ္”
ခဏေနေတာ့ ေလယာဥ္ေမာင္ခပ္ထြားထြား ၂ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
ကုိထံု နဲ႔ ၾကက္တူေရြးကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ေခၚလာျပီး အေရးေပၚအေပါက္ကေန ေလယာဥ္အျပင္ကုိ ပစ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္….
ဒီမွာတင္ ၾကက္တူေရြးက ကုိထံု႔ ကုိ လွမ္းေျပာတယ္… …. …
“မင္းက ပ်ံလည္းမပ်ံတတ္ဘဲနဲ႔ Complain တယ္မ်ားကုိးကြ”….တ့ဲ။
သင္ခန္းစာ။ ။ မပ်ံတတ္ရင္ complain မတက္ပါနဲ႔ ကိုယ့္လူတို႔ – အဟိ။
……………………
ရွင္တို႔လည္း အတူတူပဲ
ကင္းလွည့္ရဲကားတစ္စီးဟာ မီတာလြန္ ေမာင္းေနတဲ့ကားေနာက္ကို အမွီလိုက္ၿပီး ကားဒရိုင္ဘာကို လမ္းေဘးဆင္းဖို႔႔ရပ္ဖို႔
အခ်က္ျပတယ္။ “အစ္မႀကီး- ခင္ဗ်ား မီတာ ၉၀ ႏႈန္းနဲ႔ေမာင္းေနတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီး ဝမ္းနည္းတစ္ႀကီးျဖစ္ရတာထက္ ႀကိဳႀကိဳတင္
တင္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ေနတာက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား” ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က ေမးတယ္။
” ေတာ္စမ္းပါရွင္” သူမက အားက်မခံ “ရွင္တုိ႔လည္း မီတာ ၉၀ ႏႈန္းနဲ႔ ေမာင္းခဲ့တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မကို အမွီလိုက္ႏိုင္တာ
ေပါ့”
…………………
တိတိက်က်
ဟိုတယ္ ဧည့္ႀကိဳ၀န္ထမ္းေတြကို မန္ေနဂ်ာက မ်က္စိလ်င္ဖို႔၊ တိက်ဖို႔ သြန္သင္ဆံုးမရင္း “ဥပမာကြာ … ခရီးသည္ တစ္ေယာက္လာရင္ သူ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္မွာ နာမည္ ကပ္ထားတတ္တဲ့ ကတ္ျပားကို ဖတ္ၿပီး မင္းတို႔
ႏႈတ္ဆက္လို႔ရတယ္။ ဟယ္လုိ မစၥတာ စမစ္ ..ဘာညာေပါ့။ သူ႔ နာမည္ကို ကိုယ္က
သတိျပဳမိတယ္ဆိုတာသိရင္ သူလည္း အံ့ဩ
၀မ္းသာသြားမွာေပါ့”လုိ႔ဆိုေတာ့
၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့တိုနီကအေသအခ်ာမွတ္ထားပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔ ဧည့္သည္လာေတာ့ ဧည့္သည္ရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ကတ္ျပားကိုၾကည့္ၿပီး တိုနီက ဒီလိုႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
“မဂၤလာပါ မစၥ သားေရအစစ္.. ႀကိဳဆိုပါတယ္”
………………….
အေကာင္ၾကီးလုိ ့…
တစ္ခါက လယ္ထဲကၿပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ … ဖိုးသူေတာ္ႀကီးစားဖို့ဆုိၿပီး ဂဏန္းေတြလက္ေဆာင္ေပးသြားပါတယ္…။ ဆိုးတာက..ကြ်ပ္ကြ်ပ္အိတ္ကိုၿဖည္ၾကည့္ေတာ့ ..ဂဏန္းေတြက အ၇ွင္ေတြ….။႐ႊံ.ေတြသဲေတြထဲမွာ လွ ုပ္စိလွ ုပ္စိၿဖစ္ေနတဲ့ ဂဏန္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဖိုးသူေတာ္ၾကီး မသတ္ရဲဘူး။စားေတာ့စားခ်င္တယ္..ငရဲႀကီးမွာလည္းေႀကာက္တယ္ေပါ့…။ခဏေနေတာ့ အၾကံရၿပီး .ဒန္အိုးၾကီးတစ္လံုးနဲ့ေရေႏြးတည္တယ္ ။ေရေႏြးဆူေတာ့ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုဒန္အိုးေပၚ ကန့္လန့္တင္ၿပီး ဂဏန္းေတြကိုဒီဘက္ကေန ဟိုဘက္ကိုကူးခိုင္းတယ္။ေအာက္ကိုၿပဳတ္က်တဲ့ အေကာင္ကေတာ့ၿပဳတ္ၿပီးသားေပါ့။ေအာင္ၿမင္စြာကူးႏုိင္တဲ့ေကာင္ကို ခ်မ္းသာေပးတယ္ေပါ့ေလ။သူ့ဟာနဲ့သူေတာ့ဟုတ္ေနတာပဲ.။ဒါနဲ့အေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္အလွည့္ေရာက္ေရာ…
ဂဏန္းႀကီးက တုတ္ေခ်ာင္းေပၚကေန တစ္ဖက္ကို ေအာင္ၿမင္စြာေရာက္သြားပါေလေရာ…အဲ့ဒီေတာ့ဖိုးသူေတာ္က
ဂဏန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ၿပီးေတာ့အိုးရဲ့တစ္ဖက္ကို ၿပန္ေ႐ႊ့ၿပီးေၿပာလိုက္တာက
“မင္းကအေကာင္ႀကီးေတာ့ ႏွစ္ခါေလွ်ာက္” တဲ့…။
……………………
အေၿပးၿမန္တဲ့ေဆး
အေပ်ာ္တမ္းၿပိဳင္ၿမင္းေမြးေသာလူတစ္ေယာက္တိရိစ ၦာန္ဆရာ၀န္ႏွင့္လာေတြ ့သည္။
ၿမင္းေမြးသူ။ ။ က်ေတာ့္ ၿမင္းေလးဟာ သြက္သြက္လက္လက္မရွိဘဲ အၿမဲမွဳိင္ေနတယ္ ဆရာ
ဆရာ၀န္ ။ ။ခင္ဗ်ားၿမင္းကို သြက္သြက္လက္လက္ၿဖစ္ေစခ်င္ရင္ ဒီဖေယာင္းတိုင္အၿပာကို ၿမင္းရဲ့စအိုထဲထည့္လိုက္ပါ။
ပိုၿမန္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီဖေယာင္းတိုင္ အနီ ထည့္လိုက္ပါ။ ဒံုးဆိုင္းၿပီးေတာ့ကို ေၿပးလိမ့္မယ္။
ဖေယာင္းတိုင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ယူၿပီးထိုလူၿပန္သြားသည္။ႏွစ္ပတ္ခန့္ႀကာေသာအခါ ဆရာ၀န္ ႏွင့္ ၿမင္းေမြးသူ တစ္ေနရာတြင္ၿပန္ဆံု
ႀကသည္။
ဆရာ၀န္။ ။ခင္ဗ်ားၿမင္း ဘယ္လိုလဲဗ်….
ၿမင္းေမြးသူ။ ။ဟာ ဆရာရယ္ ….အိမ္ၿပန္ေရာက္တာနဲ့ က်ေနာ္ ဖေယာင္းတိုင္အၿပာကို ၿမင္းရဲ့ စအိုထဲထည့္္လိုက္တာ
တစ္ခါတည္း ထြက္ေၿပးေတာ့တာပဲ ၿမိဳ့ၿပင္ကို….
ဆရာ၀န္။ ။ဟာ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုၿပန္ဖမ္းလဲ……
ၿမင္းေမြးသူ။ ။ဖေယာင္းတိုင္ အနီကို က်ေနာ့္ ဖင္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္ေလ….ၿမိဳ့ၿပင္မေရာက္ခင္ၿပန္မိတယ္…..။

တရုတ္အတီး ဆြမ္းတင္ပုံ
ရန္ကုန္ၿမဳိ ႔ရဲ ႔သူေဌးရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေနထုိင္ၾကသတဲ့။
ေယာက်္ားကတရုတ္။ မိန္းမက ျမန္မာမ။
ေယာက်္ားနာမည္က အတီး။ မိန္းမနာမည္က မိၾကည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြပါ။ ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္း ဆြမ္းေတာ္ကပ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဆြမ္းေတာ္အၿမဲကပ္ေလ့ရွိတဲ့ သူကေတာ့ မိၾကည္ပါ။ မိၾကည္ကုိ အတီးက ခ်စ္စႏုိးေလးနဲ႔ အၾကည္လုိ႔ဘဲ ေခၚတယ္။
မိၾကည္တစ္ေယာက္ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီဆုိရင္ ဘုရားစင္ေရွ ႔မွာ ထုိင္ၿပီး အၾကာႀကီးရြတ္ဖတ္ၿပီးမွ ဘုရားကုိ ဆြမ္းေတာ္ကပ္ေလ့ရွိတယ္။
“အရဟတာဒိ န၀ဂုေဏဟိ အရဟံအစရွိေသာ…………ဆြမ္းေတာ္ကုိ ကပ္လွဴပါ၏ဘုရား။
ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္…. နိဗၺာန္ကုိ ရရပါလုိ၏အရွင္ဘုရား”
အဲဒီဆြမ္းေတာ္ကပ္နည္းကုိ အတီးတစ္ေယာက္ အလြတ္မရရွာပါဘူး။ အဲဒါေတြက မိန္းမအလုပ္လုိ႔ဘဲ သူကထင္တယ္ေလ။
တစ္ေန႔မွာ မိၾကည္တစ္ေယာက္ ကိစၥရွိလုိ႔ သူ႔ရဲ ႔မိဘအိမ္မွာ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္သြားေနတယ္။
အိမ္မွာ အတီးတစ္ေယာက္ထဲဘဲ က်န္ခဲ့တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းဟင္း ကုိယ္တုိင္ခ်က္ျပဳတ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက်ျဖစ္တဲ့ ဆြမ္းေတာ္ကပ္တဲ့အလုပ္ကုိ သူလုပ္ခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆြမ္းေတာ္ကပ္နည္းကုိ သူအလြတ္မရဘူး။ အဲဒါမွ ဒုကၡ။
အတီးတစ္ေယာက္ ဆြမ္းေတာ္ပန္းကန္ကုိ ျပင္ဆင္လုိက္တယ္။ ဆြမး္ႏွင့္ဆြမ္းဟင္းကုိ က်က်နန ဆြမ္းေတာ္ပန္းကန္ထဲ တည့္လုိက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘုရားေရွ ႔သြားၿပီး ဆြမ္းေတာ္ ကပ္တယ္။ အတီးတစ္ေယာက္ ဘုရားေရွ ႔မွာ ဘာေတြ ရြတ္ဆုိၿပီး
ဆြမ္းေတာ္ကပ္သလဲ နားေထာင္ၾကည့္လုိက္ပါဦး။
“ေရာ့.. အရွင္ဘုရား… ႀကိဳက္သေလာက္ အကုန္လုံးစားပါ။
ပလီပလာကုိေတာ့ အၾကည္ျပန္လာမွဘဲ ေျပာပါလိမ့္မယ္ဘုရား”
ဟူသတည္း။
……………………………………………
စကားမေျပာတတ္တဲ့သူေတာင္းစား
သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ လမ္းေဘးမွာ ခြက္ကေလးတစ္လုံးခ်ၿပီး ကုိယ္အမူအရာ လက္အမူအရာျပၿပီး ပုိက္ဆံေတာင္းေနတယ္။
သူ႔ရဲ ႔ေနာက္ေက်ာျပင္မွာလဲ
“က်ႏု္ပ္စကားမေျပာတတ္လုိ႔ေတာင္းစားေနရတာပါ။ကူညီၾကပါ။
သနားၾကပါ။”
လုိ႔ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ႀကီးကုိ ကပ္ထားတယ္။
လမ္းသြားလမ္းလာတစ္ေယာက္က စကားမေျပာတတ္ဘူးဆုိေတာ့ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ဆုိၿပီး
ပုိက္ဆံသြားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက သူေတာင္းစားကုိ ေမးလုိက္တယ္။
“ခင္မ်ား စကားမေျပာတတ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ”
သူေတာင္းစားျပန္ေျဖလုိက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အဲဒီလူခင္မ်ာ..ပုိးလုိ ့ပက္လက္ လန္သြားသတဲ ့။
သူေတာင္းစားျပန္ေျဖလုိက္တာကေတာ့—-
“က်ေနာ္ ေမြးကထဲက စကားမေျပာတတ္တာပါ” တဲ ့ခင္ဗ်ား။ ။

မင္းတို႕ပဲ စြမ္းသလား
ႏိုင္ငံရပ္ျခားက တိုးရစ္စ္ တစ္ေယာက္ဟာ ေဒလီ နဲ႕ အက္ဂရာမွာ သူ႕ကို လိုက္ပို႕ဖို႕ အိႏၵိယ ဧည့္လမ္းညႊန္ တစ္ေယာက္ကို ငွားပါတယ္။ ေဒလီက ခံတပ္နီၾကီး ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဗိသုကာ လက္ရာေတြကို သေဘာက်လို႕ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာေအာင္ ေဆာက္ရသလဲ လို႕ေမးပါတယ္။ ဧည့္လမ္းညႊန္က “ႏွစ္ ၂၀ ၾကာပါတယ္။” လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။
“မင္းတို႕ အိႏၵိယက ေကာင္ေတြ ငပ်င္းေတြပဲ။ ငါတို႕ တုိင္းျပည္မွာ ဒါမ်ိဳးေဆာက္ရင္ ၅ ႏွစ္နဲ႕ ျပီးတယ္။” လို႕ တိုးရစ္စ္က ျပန္ေျပာပါတယ္။
အက္ဂရာကို ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ တာ့ဂ်္မဟာရ္ ဂူသခ်ၤိဳင္းၾကီးရဲ႕ အလွအပေတြကို သေဘာက်လို႕ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ ေဆာက္ရသလဲလို႕ ေမးျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ “ဆယ္ႏွစ္ပဲ ၾကာပါတယ္။” လို႕ ဧည့္လမ္းညႊန္က ျပန္ေျဖပါတယ္။
“မင္းတို႕ အိႏၵိယကေကာင္ေတြ အလုပ္လုပ္တာ အေတာ္ေႏွးတာပဲ။ ငါတို႕ဆီမွာ ဆိုရင္ ဒီလို အေဆာက္အဦးမ်ိဳးကို ၂ ႏွစ္ခြဲနဲ႕ ေဆာက္လို႕ ျပီးတယ္။” လို႕ တိုးရစ္စ္က ေျပာျပန္ပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ တိုးရစ္စ္ဟာ သူသေဘာက်သမွ် အေဆာက္အဦးတိုင္းကို သူတို႕ တိုင္းျပည္မွာ ဆိုရင္ အခ်ိန္ ၄ ပံု ၁ပံုေလာက္ သံုးရင္ ျပီးတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတို႕ဟာ ေဒလီက ကူတပ္ မိုင္နာ တာဝါၾကီး ကို ေရာက္လာပါတယ္။ တိုးရစ္က “ဒါဘာၾကီးလဲ” လို႕ ေမးေတာ့ ဧည့္လမ္းညႊန္က “မသိဘူး။ မေန႕က ညေနကအထိေတာ့ ဒါၾကီး မရွိေသးဘူး။” လို႕ ျပန္ေျဖ လိုက္ပါတယ္။
………………………..
မွားတဲ့လိပ္စာ
ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားေက်ာင္း အျပင္ဘက္မွာ ထိုင္ျပီး ပိုက္ဆံေတာင္း ေနပါတယ္။ “ဘဂဝမ္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႕ ဒီလူဆင္းရဲ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ ပိုက္ဆံေလး နည္းနည္းေလာက္ မစၾကပါ။ ဘဂဝမ္က ခင္ဗ်ားတို႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ပါ လိမ့္မယ္။” လို႕ သူက ေအာ္ဟစ္ ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘုရား လာရွိခိုးတဲ့ သူေတြက သူ႕ကို ပိုက္ဆံ နည္းနည္းေလးပဲ ေပးၾကပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လာတာနဲ႕ သူေတာင္းစားဟာ ဘုရားေက်ာင္းက ထြက္လာျပီး အရက္ဆိုင္တစ္ဆုိင္ ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ “ဘဂဝမ္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႕ တစ္ျပား ႏွစ္ျပားေလာက္ စြန္႕ၾကဲၾကပါ။” လို႕ သူက ေအာ္ပါတယ္။ ဆိုင္ထဲကေန မူးျပီး ထြက္လာတဲ့ သူေတြက ရူပီး ေငြေတြကို သူ႕ခြက္ထဲကို ထည့္သြားၾကပါတယ္။ ဘုရားကို ေက်းဇူးတင္လို႕ သူေတာင္းစားက ဒီလို ေျပာပါတယ္။ “ေဟး ဘဂဝမ္။ ကြ်ႏု္ပ္ေတာ့ နားမလည္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အသင္ ကြ်ႏု္ပ္ကို ေပးတာ လိပ္စာက တစ္မ်ိဳး။ ေနေတာ့ အျခားတစ္ေနရာ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ။”
………………………….
ျမိဳ ့ေတာ္ျဖစ္ေအာင္
ဆိုႏုက မအိပ္ခင္ ဆုေတာင္းေနပါတယ္။
“ ဘုရားသခင္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေနပယ္လ္ကို အီတလီရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ေအာင္ ေစာင္မေတာ္မူပါ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ေစာင္မေတာ္ မူပါ။”
“ေနပါဦး။ မင္းက ဘာကိစၥ ေနပယ္လ္ ကို အီတလီရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္ရတာလဲ။” လို႕ ဆိုႏု ရဲ႕ အေမက ေမးပါတယ္။
“ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခါ ပထဝီ စာေမးပြဲမွာ အဲဒီလို ေျဖလိုက္လို႕ေပါ့။” လို႕ ဆိုႏု က ျပန္ေျဖလိုက္ ပါတယ္။
………………………….

မာလိုးနိမ္း
တစ္ခါက ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ဟာ အိႏၵိယကို ေရာက္ေတာ့ တကၠစီ ငွားစီးပါတယ္။ တကၠစီနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားရင္း တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ အလြန္ခမ္းနားတဲ့ အိမ္ၾကီး တစ္အိမ္ကို ေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ သူက တကၠစီ ဒရိုင္ဘာကို “ဒါဘယ္သူ႕ အိမ္ၾကီးလဲ။” လို႕ ေမးေတာ့ တကၠစီသမားက “မာလိုးနိမ္း” လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ ဆက္သြားရင္း တေနရာ အေရာက္မွာ အပ်ံစား ကားၾကီး တစ္စီးကို ေတြ႕ျပန္ ပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာလည္း သူက “ဒါဘယ္သူ႕ ကားၾကီးလဲ။” လို႕ ေမးၾကည့္ပါတယ္။ တကၠစီ ဒရိုင္ဘာက “ မာလိုးနိမ္း” လို႕ ျပန္ေျဖ ျပန္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ မာလိုးနိမ္းဆိုတဲ့သူ အေတာ္ ခ်မ္းသာတာပဲ လို႕ ေတြးပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႕ ဆက္သြားရင္း လမ္းမွာ အသုဘ တစ္ခုကို ေတြ႕ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ႏိုင္ငံျခားသားက ဒါဘယ္သူ႕ အသုဘလည္း ေမးေတာ့ တကၠစီသမားက “မာလိုးနိမ္း” လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ “ေအာ္။ မာလိုးနိမ္းၾကီး ေသရွာျပီကိုး။” လို႕ သနားတဲ့ အသံနဲ႕ ေရရြတ္ လိုက္ပါတယ္။
(မာလိုးနိမ္း= မသိဘူး။)
………………………….

သင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္
အေရာင္းသမားတစ္ေယာက္ဟာ ကပ္စတန္မာကို ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် ဆက္ဆံတဲ့အတြက္ အလုပ္ ထုတ္ခံရ ပါတယ္။ တစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့ အေရာင္းမန္ေနဂ်ာက သူ႕ကို ရဲ အဝတ္အစားနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
“ေအာ္ ဘာနဂါ။ လက္စသပ္ေတာ့ မင္းက ရဲအဖြဲ႕ထဲ ဝင္လိုက္တာကိုး။” လို႕ အေရာင္းမန္ေနဂ်ာက ေျပာပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ ဆရာ။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဘဝလံုး ရွာေနတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ဒီအလုပ္မွာ ကပ္စတန္မာက အျမဲမွားတယ္။ (Customer is always wrong.)”
……………………………
ဆက္သြယ္ေရး
ဆက္သြယ္ေရး လက္ခ်ာတစ္ခုမွာ ဆရာက ေမးပါတယ္။
“အနီေအာက္ ေရာင္ျခည္ ဆက္သြယ္ေရး (Infrared Communication) က မေကာင္းဘူး ဆိုတာ ဘယ္လို ဥပမာ ျပမလဲ။”
ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က “အိႏၵိယ လူမ်ိဳးေတြကို ၾကည့္ပါ ဆရာ။ သူတို႕ နဖူးမွာ အနီစက္ကေလးေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္း Infrared နဲ႕ ဆက္သြယ္ ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖမ္းလို႕ရတဲ့လွိဳင္း (reception) က မေကာင္းေတာ့ သူတို႕ ေခါင္းေတြကို ခါေနရတယ္ေလ။ အဲဒါမွ လိွဳင္းမိမွာကိုး။” လို႕ ျပန္ေျဖပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဆရာက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ “သူတို႕ေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက အနီစက္က ရွိလာတာပဲ။ မင္းေျပာသလိုဆို တသက္လံုး ဆက္သြယ္လို႕ အဆင္မေျပဘူး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။” လို႕ ျပန္တြယ္ ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားက “သူတို႕ကို အျပာေရာင္ အစက္ ေျပာင္းတပ္ခိုင္းလိုက္ပါ ဆရာ။ အဆင္ေျပ သြားပါလိမ့္မယ္။ Bluetooth က Infrared ထက္ သာပါတယ္။” လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဒါေတြအားလံုးကို ဘေလာ့ဂ္ ေပါင္းစံုးမွ စုေဆာင္းျပီး ကူးယူ တင္ျပထားပါသည္။